ΓΝΩΜΗ

ΓΝΩΜΗ


¨΄Αγει δε προς το Φως την Αλήθειαν χρόνος" Μένανδρος

Μεταφέρει προς το φως την αλήθεια ο χρόνος
(Απόδοση Νότα Κυμοθόη)

Παρασκευή 25 Φεβρουαρίου 2011

ΔΩΣ ΜΟΥ ΤΑ ΧΕΡΙΑ ΜΟΥ από Νότα Κυμοθόη 2011

                          (φωτ.από τον ιστό=ο δήθεν θρησκευόμενος που ξεπούλησε την πατρίδα μας)

ΔΩΣ ΜΟΥ ΤΑ ΧΕΡΙΑ ΜΟΥ...
από Νότα Κυμοθόη 2011
Αφιερωμένο στην Ελλάδα του 2011


Δώς μου τα χέρια σου, δώσμου τα χέρια σου,
δώσ μου τα χέρια σου...


Είδα μέσα στη νύχτα
τη μυτερή κορφή του βουνού
είδα τον κάμπο πέρα πλημμυρισμένο
με το φως ενός αφανέρωτου φεγγαριού
είδα, γύρίζοντας το κεφάλι
τις μαύρες πέτρες συσπειρωμένες
και τη ζωή μου τεντωμένη σα χορδή
αρχή και τέλος
η τελευταία στιγμή
τα χέρια μου.


Βουλιάζει όποιος σηκώνει τις μεγάλες πέτρες
τούτες τις πέτρες τις εσήκωσα όσο βάσταξα
τούτες τις πέτρες τις αγάπησα όσο βάσταξα
τούτες τις πέτρες, τη μοίρα μου.
Πληγωμένος από το δικό μου χώμα
τυραννισμένος από το δικό μου πουκάμισο
καταδικασμένος από τους δικούς μου θεούς,
τούτες τις μέρες.


Ξέρω πως δεν ξέρουν, αλλά εγώ
που ακολούθησα τόσες φορές
το δρόμο απ' το φονιά στο σκοτωμένο
από το σκοτωμένο στην πληρωμή
κι από την πληρωμή στον άλλο φόνο,
ψηλαφώντας
την ανεξάντλητη πορφύρα
το βράδυ εκείνο του γυρισμού
που άρχισαν να σφυρίζουν οι Σεμνές
στο λιγοστό χορτάρι-
είδα τα φίδια σταυρωτά με τις οχιές
πλεγμένα πάνω στην κακή γενιά
τη μοίρα μας.


Φωνές από την πέτρα από τον ύπνο
βαθύτερες εδώ που ο κόσμος σκοτεινιάζει,
μνήμη του μόχθου ριζωμένη στο ρυθμό
που χτύπησε τη γης με πόδια
λησμονημένα.
Σώματα βυθισμένα στα θεμέλια
του άλλου καιρού, γυμνά. Μάτια
προσηλωμένα προσηλωμένα, σ' ένα σημα΄δι
που όσο κι αν θέλεις δεν το ξεχωρίζεις.
Η ψυχή
που μάχεται για να γίνει ψυχή σου.
                                             φωτογραφία της Νότας Κυμοθόη (ανήκει)


Μήτε κι η σιωπή είναι πια δική σου
εδώ που σταματήσαν οι μυλόπετρες.
(Γιώργος Σεφέρης, Οκτώβρης 1935)
-.-
ΔΥΣΚΟΛΟΣ ΔΡΟΜΟΣ


Δεν έχει πλατάνια αυτός ο τόπος
γιατί βρέθηκαν κάποιοι και τα ξερίζωσαν.
Δεν έχει αγρίμια και πουλιά αυτός ο τόπος
γιατί βρέθηκαν κάποιοι και τα κυνήγησαν.
Δεν έχει ποτάμια και λίμνες αυτός ο τόπος
γιατί βρέθηκαν κάποιοι και τα εμόλυναν.
Έχει μονάχα μια μεγάλη ανηφοριά, τον αγώνα
όπου καθημερνά κερδίζεις πολεμώντας
δίχως άλλη εκλογή για επιβίωση.
(Νότα Κυμοθόη, 1973)


                                              φωτογραφία της Νότας Κυμοθόη (ανήκει)

ΠΕΤΡΕΣ
(Νότα Κυμοθόη, Ποίηση* 1977)


Μέρες ταξίδεψα πολλές
στο Ελατικό πεδίο.
Έψαξα τη φωνή μου στα ελάτια,
στα κούμαρα, στους σκίνους, στις μυρτιές
και στο θυμάρι εφώλιασα
ν' αφουγκραστώ το χώμα.


Πέτρες, ολούθε πέτρες
βαραίνουνε τη γη μου
και ταπεινά χαμόμηλα κι αγκάθια
που συντροφεύουν τη σιωπή
στους ξεχασμένους τάφους.
-.-.-

Με αγάπη και φως
στην ταλαίπωρη χώρα
που δεν βρήκε ακόμα το ...Φως Της!..
Νότα Κυμοθόη
{Το Ποίημα έχει δημοσιευτεί στο βιβλίο μου Δίψα και Σιωπή, το 1995)
Άδεια Creative Commons
Αυτό το εργασία χορηγείται με άδεια Creative Commons Αναφορά Δημιουργού-Μη Εμπορική Χρήση-Όχι Παράγωγα Έργα 4.0 Διεθνές .