φωτογραφία της Νότας Κυμοθόη
Νότα Κυμοθόη
"Λέλα Καραγιάννη"
Ποίηση
Σκονισμένες δεν είναι οι λέξεις οι λευκές
γιατί πιο ξέξασπρες δε γράφονται επάνω σε λευκό
των αγαλμάτων μάρμαρο για τον πολιτισμό...
Κροταλίζουν σιωπές πολλές στην ταραγμένη πόλη...
Σωροί και φόβος απ΄ το παρελθόν, σαπίζουν απ΄το μισεμό.
Αν της Αντίστασης η δράση έχει μ΄αίμα γραφτεί
για όσους έδωσαν τη ζωή τους για την ελευθερία...
Αν κάποιοι ακόμα αμφιβάλλουν για τον αγώνα τους αυτό
και δεν κατανοούν το δικό τους "φασισμό"
τι θέλουν άραγε ως αποκεφαλιστές να πουν
σε διαβάτες, οπού αμέριμνοι περνούν
και το ακέφαλο άγαλμα της Λέλας Καραγιάννη
θωρούν σκεφτικοί και σιωπούν;
Αλλ΄ τα σημάδια στην κρύα όψη της σφαγής
εκεί οπού του αποκεφαλισμού της η γραμμή, σημαδεύει ουρανό
κι ως φαίνεται της νεραντζιάς και του Μουσείου η πίσω όψη
θα θυμηθούν καταστροφές; Και ποία άραγε τυραννία;
Στις νεραντζιές ανάμεσα, τώρ΄ ακέφαλο σώμα στέκει
ενώ στα κράσπεδα του Πολυτεχνείου άνθρωποι ως πτώματα
ακόμα "ψωμί" γυρεύουν με χέρια λερωμένα κι απλωμένα
και πρόσωπα ωχρά περνούν αδιάφορα μ΄ έναν κόμπο στο λαιμό
από μαντήλια πνιγμένα ουσίες χημικές και δακρυγόνα
μέσα σε μια θλίψη άσπλαχνα περαστική ως σκυλί
αδέσποτο όπως...κάποιων ανθρώπων οι σκιές εκεί
παραίσθηση ν΄ ανασαίνουν στης γης της λερής
συνθήματα σε τοίχους με γραφές παρανοϊκές
ή μήπως όχι; Σώμα ακέφαλο σαν παλούκι μένει ορθό
για τις αλήθειες επάνω σε βωμό ή σε σωρό από φωτιά
ονείρων, οπού είχαν κάποτε παιδιά, με σφιγμένη γροθιά...
Κι αν πέρασε καιρός, στης χώρας τα στενά, οπού είναι σκοτεινά
Κι αν η αλήθεια, έναν λαό ελληνικό ακόμα τυραννά
με αριθμούς, μνημόνια και πράξεις άνομες Ελλήνων...
Η Ποίηση, θα έχει λόγο για να πει, σε όσους κάθονται εδώ κι εκεί
δίχως να έχουν γνώση και μνήμη πολιτική και ιστορική
ενός λαού ελληνικού, οπού με δόλο του ριμάζουν* τη ζωή.
σημείωση:
*ριμάζουν κι όχι ρημάζουν, γράφοντας το "η" με "ι" γιατί κι αυτό το έκοψαν στη μέση, οι ίδιοι αποκεφαλιστές...
Αυτό το εργασία χορηγείται με άδεια Creative Commons Αναφορά Δημιουργού-Μη Εμπορική Χρήση-Όχι Παράγωγα Έργα 4.0 Διεθνές .